Al in 1963 omwikkelde Christo Javacheff een onwetende journaliste met doorschijnend textiel in de fotografiestudio van een vriend. Zij was de start van zijn later zo bekende installaties met textiel. Zo werden de Berlijnse Reichstag en de Pont Neuf brug in Parijs ingepakt, werd een oranje voetpad over het meer van Iseo aangelegd, en vormden 3100 reuzen paraplu’s een lange lijn in de landschappen van Japan en de Verenigde Staten.
Christo en zijn vrouw Jeanne-Claude, hebben 35 jaar samengewerkt tot haar dood in 2009, onder de naam Christo. Een idee voor een nieuw project ontstond gewoonlijk tijdens een discussie tussen het kunstenaarskoppel, waarna Christo het op papier zette en het verder uitwerkte.
Naast hun decennia lang gebruik van textiel, is het duo ook bekend om het gebruik van olievaten. In eerste instantie als materiaal gekozen vanwege het sculpturale effect en de lage kosten. Esthetische impact is Christo’s enige beoogde doel voor zijn kunstwerken. De invloed van zijn werk reikt echter al dan niet onbedoeld verder dan alleen de esthetische impact. Door sculptuur als tijdelijk object in te zetten, verlegde Christo volgens kunstcritici dat wat conventioneel was binnen de kunstwereld. Doordat Christo en Jean-Claude hun werken rechtstreeks in de publieke omgeving plaatsen in plaats van de omgeving van afstand te beschouwen, levert hun werk volgens sommigen commentaar op begrippen als keuzevrijheid en de vergankelijkheid van de natuurlijke wereld.
De kunstwerken worden hierdoor misschien alleen maar mooier en opwindender, juist door hun tijdelijke karakter. Voorbijgangers worden verwonderd achtergelaten wanneer plotseling de verschijningsvorm van een iconische locatie zoals de Serpentine Lake in Hyde park wordt verstoord. Christo zet hierbij in op contrast, grootte, kleur en materiaalkeuze. Waar hij in Rue Visconti slechts aan 89 afgedankte vaten genoeg had om zijn mening te ventileren, zijn er dat nu ruim 7000. Hiermee houdt hij de aandacht van de bezoeker wellicht maar kortstondig vast en laat hij ze in meer of mindere mate, onbevredigd achter. De inspanningen die Christo verricht om zijn kunstwerken te realiseren en de belasting op het milieu die hierbij gepaard gaat kan wellicht beter benut worden indien hij niet de grens stelt bij een esthetische ervaring, maar het publiek juist probeert te doordringen van de natuurlijke omgeving en haar vergankelijkheid.